Golf Pro

Tegenwoordig worden golfballen aangeduid als 2-delig, 3-delig, enz. in verwijzing naar de verschillende lagen rubber waaruit de kern van de bal bestaat. De covers zijn meestal gemaakt van urethaan of surlyn.

Een van de eeuwenoude vragen, samen met "zijn wij alleen in het heelal?" en "wat gebeurt er na het leven?" is "wat zit er in een golfbal?". Welke geheimen schuilen er in die witte buitenkant? Is hij gemaakt van chocoladepudding of misschien vanille? Ik kan je zeggen dat, hoe ontmoedigend het ook is, de binnenkant van een golfbal geen smakelijke traktatie is.

Nou als golfballen niet gevuld zijn met pudding, wat is het dan wel? De samenstelling van golfballen is in de loop van de geschiedenis drastisch veranderd. Oorspronkelijk werden eenvoudige houten bollen gebruikt. Deze werden echter ergens in de 15e eeuw vervangen door featherie ballen. Deze ballen waren gemaakt van leer, gevuld met veren, en wit geverfd. Deze handgemaakte leren golfballen hadden enkele nadelen. De ballen absorbeerden water en vocht, waardoor ze gedurende een ronde van dichtheid veranderden. Bovendien zijn met de hand genaaide leren ballen verre van perfect rond, zodat de balvlucht veel onregelmatiger was dan tegenwoordig. In de 19e eeuw zou de golfbal opnieuw van vorm veranderen.

De gutta percha bal, of vaak "guttie" genoemd, verving de featherie bal. Deze bal werd gemaakt van de alom populaire natuurlijke latex van palaquium gutta bomen. In tegenstelling tot de featherie ballen, hadden guttie ballen geen ander materiaal voor hun kern. Hierdoor konden de ballen aanzienlijk goedkoper zijn dan eerdere golfballen, omdat ze in mallen konden worden gevormd. Zij waren ook veel gelijkmatiger van vorm en absorbeerden geen water. Guttie ballen bleken uiteindelijk stabielere vluchteigenschappen te hebben wanneer ze bekrast waren. Dit leidde ertoe dat ze werden geproduceerd met het eerste gestructureerde oppervlak, "brambles" genoemd. Rond de eeuwwisseling van de 20e eeuw zouden guttapercha ballen echter een serieuze ontwikkeling doormaken.

Coburn Haskell en een werknemer van de Goodrich Rubber Company ontdekten dat door rubberstrengen rond een massieve kern te wikkelen en de bal vervolgens met gutta-percha te bedekken, zij een golfbal konden maken die veel verder kwam. Deze ballen werden bekend als Haskell-ballen. De Haskell ballen hadden oorspronkelijk hetzelfde bramble oppervlak als de guttie ballen, maar werden de eerste met de kuiltjes die we vandaag de dag kennen. Deze bal was veruit de meest populaire bal gedurende het grootste deel van de 20e eeuw. In 1967 werd hij licht gewijzigd door de buitenhoes te vervangen door surlyn, een nieuw harsmateriaal. Rond dezelfde tijd werd de technologie ontwikkeld om een gelaagde rubberen kern overbodig te maken. Dit leidde tot de gewone en goedkope 2-delige bal die veel mensen vandaag spelen.

Tegenwoordig worden golfballen aangeduid als 2-delig, 3-delig, 4-delig, enz. Deze aanduiding verwijst naar de verschillende lagen rubber waaruit de kernen van de bal bestaan. De hoes van een golfbal is meestal gemaakt van urethaan of surlyn. Het aantal kernen en hun precieze samenstelling zijn afgestemd op verschillende prestatievoordelen. Interessant is dat het aantal kernen niet direct gelijk staat aan een betere bal. Titleist Pro V1's bijvoorbeeld, zijn slechts een 3-delige bal. Hoewel het aantal kernen relatief gemiddeld is, zijn het de hoogwaardige materialen die deze ballen tot een eersteklas optie maken. Alle ontwikkelingen in het ontwerp van golfballen in de loop van de geschiedenis hebben ervoor gezorgd dat ballen verder komen dan ooit, en meer controle hebben in de buurt van de green. Toch weten we allemaal dat we de bal hier en daar nog steeds de schuld geven van die slechte shots.